Hoşçakal(Yazan:Ayşe İrem Uslu)

Bir anda kayboldu sözler

Ne yazılabilirdi , ne söylenilebilirdi
Ancak, susulmalıydı
Susmalı ve tekrar kaybolmalıydı boşlukta
Böyle yaşanmalı
ama böyle ölmemeliydi...

Yine de Ölüyordu insan sustukça
Oysa ne yalan söyleyecek cesareti
Ne de doğruyu söyleyecek gücü kalıyordu bazen...

Bazen en içteyken
En dışta kalabiliyordu insan.
Dizlerinin üstüne düşüyordu bazen
Bazen,kaybetmeyi kazanmak kadar seviyor;
Kaybetmeyi yeğliyordu...

İnsan bazen
Kazandığında kayben,oluyordu aslında.
Düşününce-çok sonra düşünmeyi akıl edince-
Anlıyordu ancak...
ancak ve ancak geçmiş,giden gibi geri gelmiyordu....

İnsan bazen saf dışı kalabiliyordu
Bazen çok acımasız,
Bazen de çok acınacak halde olabiliyordu...

Geri dönmek istediğinde anlıyordu,
Yitirilmiş şeylerin çok çok gerilerde kaldığını...

Onu içinde yaşatarak yitirdiğini hem de..
Onu kendi kayboluşunda bulduğunda
Yitirdiğini...

Ve her şey bittiğinde
anlıyordu,nedense hep
Masum ama en suçlu olduğunu
Büyümeyecek;büyüyemeyecek
Bir çocuk olduğunu...

Yine de umutla baktığı gözlerde
Şevkat arardı,bir nebze olsun. İnsan işte...
Özler,özler,özler...
Oysa sözler özlemleri anlatamaz ki..
Çünkü sözler,gideni geri getirmez.
Ama sözlerdir ancak ve ancak
Acıyı en derinden kanata kanata tekrar yaşatan...
***
Ve ben hayatım boyunca
Seni hep kaybettiğim yerde aradığım gibi,
o sözü de arayacağım.
diyebilmek için.

Sana bir söz söyleyeceğim
ve çekip gideceğim.
Seni o sözde bana getireceğim,
Başka bir zamanda başka bir diyarda.

Bir an için kaybetmiş gibi bulup
Sevineceğim...
HOŞÇAKAL !.. *

Yazan:Ayşe İrem Uslu...